Uczestniczymy w tworzeniu kultury przymierza

Uczestniczymy w tworzeniu kultury przymierza

Członkowie międzynarodowego Ruchu Szensztackiego obchodzą każdy18-sty dzień miesiąca jako Dzień Przymierza. Najczęściej spotykają się w Centrach Szensztackich, w szensztackich Sanktuariach, aby dziękować za opiekę i prowadzenie przez miniony miesiąc, by przynieść naszej Matce i Królowej wkłady do kapitału łask oraz prosić Ją o wierność zawartemu przymierzu na czas do kolejnego Dnia Przemierza.
W rozwijającym się  Apostolacie Pielgrzymującej Matki Bożej z Szensztatu istnieje w Polsce 2650 kręgów w 600 parafiach. Członkowie kręgów działających w parafiach rozsianych po całej naszej Ojczyźnie celebrują Dzień Przymierza, budując w ten sposób swoistą kulturę przymierza.

Wokół przyniesionych kapliczek Pielgrzymującej MTA przygotowują stosowną do okresu liturgicznego dekorację, gdzie centralne miejsce zajmuje stągiew – symbol kapitału łask.
W wielu parafiach członkowie kręgów przygotowują i prowadzą w tym dniu liturgię Mszy świętej będąc lektorami Słowa Bożego, kantorami śpiewającymi Psalm oraz  zanosząc do Boga słowa modlitwy wiernych. Radością nastraja odśpiewana na zakończenie Eucharystii międzynarodowa pieśń Apostolatu pochodząca z Brazylii „O Trzykroć Przedziwna, o Matko jedyna Pielgrzymująca…”
Często wspólną Eucharystię poprzedza prowadzona modlitwa różańcowa czy półgodzinna Adoracja Najświętszego Sakramentu. Do rytuału Dnia Przymierza należy odmówienie na zakończenie Mszy świętej modlitwy „O Pani moja, o Matko moja…”, poprzez którą łączymy się z Rodziną  Szensztacką gromadzącą się  przy Sanktuariach Szensztackich.

Wyrazem miłości do Matki Bożej i Królowej oraz spełnieniem Jej prośby z dnia przymierza: „okażcie mi, że mnie prawdziwie miłujecie…” /I Akt Założycielski 18.10.1914 r./ są wkłady do kapitału łask, zapisane na karteczkach.  

Jakie znaczenie posiadają wkłady, oddawane symbolicznie do stągwi?
Tak jak woda jest niezbędna dla wszystkich żywych istot, tak kapitał łask jest konieczny dla ‘życia duchowego’ Ruchu Szensztackiego. Oddajemy tam nasze osobiste dary miłości: ofiary, nasze troski i radości, zwłaszcza związane z samowychowaniem. Nasze niedoskonałe dary łączą się z doskonałymi darami Chrystusa, aby wydarzył się cud: Jezus przemienia wodę naszych darów w dobre wino, a Matka Boża rozdaje je jako łaski z sanktuarium. Dlatego wysyłamy je lub zawozimy do najbliższego Sanktuarium, z którym związani są członkowie Apostolatu w danej diecezji.

Nic bez Ciebie – MARYJO – nic bez nas!
S. M. Damiana Czogała

Poprzedni wpis
ZE ŚW. JÓZEFEM PRZEZ WIEKI
Następny wpis
W stronę nieba

Podobne wpisy

keyboard_arrow_up