Nazwa Szensztat pojawiła się już w 1143 roku jako „piękne miejsce”. W średniowieczu (1143) został tu założony klasztor augustianek z bazyliką poświęconą Maryi – Naszej Ukochanej Pani.
Ważne postacie Ruchu
Ważne postacie Szensztatu
o. Józef Kentenich - założyciel Ruchu
(ur. 16 listopada 1885 w Gymnich, koło Kolonii – zm. 15 września 1968) – do roku 1965 pallotyn, duchowny Kościoła katolickiego, założyciel Międzynarodowego Ruchu Szensztackiego (od miejsca założenia Schönstatt w Niemczech). Sługa Boży. Proces beatyfikacyjny został otwarty w 1975.
Po ukończeniu gimnazjum wstąpił w 1904 roku do pallotynów, a w 1910 przyjął święcenia kapłańskie. Na początku pracował jako nauczyciel, a następnie wychowawca w niższym seminarium duchownym pallotynów w Vallendar – Szensztat. Na podstawie zdobytych doświadczeń i obserwacji postanowił udoskonalić obowiązujące wówczas metody wychowawcze. Duchową odnowę postanowił powierzyć Matce Bożej – tak jak to praktykował św. Wincenty Pallotti, dlatego w dniu 18 października 1914 powierzył się wraz z klerykami jej opiece, zawierając tzw. Przymierze Miłości. Z perspektywy czasu to wydarzenie określono mianem – „kamienia milowego” do historii Szensztat. Kapliczka stała się od tej chwili sanktuarium Matki Bożej Trzykroć Przedziwnej i Zwycięskiej Królowej z Schönstatt. To był początek i fundament Dzieła Szensztackiego. Od 1919 r. Kentenich zajmował się już tylko wyłącznie szerzeniem idei ruchu i głoszeniem rekolekcji.
W kolejnych latach Ruch rozszerzał się w nowych środowiskach – księży, sióstr, rodzin, mężczyzn, kobiet i młodzieży. Szensztat stał się punktem wyjściowym dla ruchu odnowy religijno-moralnej, a kaplica miejscem pielgrzymkowym, w którym wielu ludzi odkrywało i odkrywa w Maryi Matkę i Wychowawczynię. Pedagogika Ruchu opiera się na 3 fundamentach: zadomowienia, wewnętrznej przemiany i skutecznego apostolstwa.
Prześladowania prowadzone przez niemieckich narodowych socjalistów dotknęły także przedstawicieli Ruchu, w tym Kentenicha. Od 20 września 1941 do 11 marca 1942 był więziony w więzieniu Gestapo w Koblencji, a od 13 marca 1942 do 6 kwietnia 1945 roku w obozie koncentracyjnym w Dachau.
Po wojnie, w latach 1952–1965, z postanowienia Stolicy Apostolskiej (po przeprowadzonej wizytacji Dzieła) – został wysłany do pracy w Stanach Zjednoczonych, bez prawa kontaktu z przedstawicielami Ruchu. W 1964 roku Ruch został odłączony od pallotynów.
Po zakończeniu Soboru Watykańskiego II Kentenich został przyjęty na audiencji przez papieża Pawła VI, który jemu i jego Dziełu udzielił swej aprobaty. W dniu 24 grudnia 1965 roku wrócił do Schönstatt.
W niedzielę 15 września 1968, w święto Matki Bożej Bolesnej, bezpośrednio po odprawieniu Mszy św. zmarł. W dniu 10 lutego 1975 został otwarty proces beatyfikacyjny O. Józefa Kentenicha. Do dziś wielu ludzi odwiedza co roku miejsce jego spoczynku w kościele Trójcy Świętej na Górze Szensztat.
„W pełnym wdzięczności uznaniu dla duchowego spadku, jaki pozostawił Kościołowi, nazwałem O. Kentenicha w czasie mojej niedawnej wizyty w Fuldzie, jedną z największych postaci kapłańskich najnowszej historii, chcąc w ten szczególny sposób oddać mu cześć ...”
Św. Jan Paweł II
Józef Engling
(ur. 5 stycznia 1898 w Prositach, zm. 4 października 1918 w pobliżu Cambrai) – Sługa Boży, kleryk seminarium pallotynów, współtwórca Ruchu Szensztackiego. W roku 1912 wstąpił do gimnazjum pallotynów w Vallendar (k. Koblencji) nad Renem. Tam z ojcem duchowym ks. Józefem Kentenichem doprowadził do założenia ruchu apostolskiego z Szensztat, który stał się zalążkiem ruchu formacyjnego pod nazwą Rodzina Szensztacka. Ruch Szensztacki znany był na Warmii już przed II wojną światową m.in. w Reszlu i Gudnikach.
W czasie I wojny światowej wcielony został do wojska niemieckiego w październiku 1916, trafił do garnizonu w Haguenau na trenie Alzacji. Zginął 4 października 1918 r. we Francji, koło Cambrai. Jako żołnierz doskonalił swoją duchowość poprzez codzienne odmawianie różańca oraz uczestniczenie (w sposób duchowy) w codziennej Mszy.
s. Emilia Engel
Emilia Engel urodziła się 6 lutego 1893 roku w Husten w rejonie Sauerland (w Nadrenii Północnej-Westfalii, Niemcy), jako czwarte z dwanaściorga dzieci w wielodzietnej rodzinie rolniczej. Była dzieckiem cichym i nieco zamkniętym. Dom rodzinny dawał jej poczucie bezpieczeństwa. Jednak Emilia często przeżywała uczucie lęku. W Bogu widziała surowego Sędziego. Rodzice przekazali Emilii podstawowe wartości religijne, miłość i ciepło rodzinne. Lęk jednak pozostał. W 1914 roku Emilia po zdobyciu wykształcenia podjęła pracę nauczycielki. Wykonywany zawód całkowicie ja zaangażował. Matczyną troską otaczała biedne dzieci w Zagłębiu Ruhry.
W tym okresie poznała Ruch Apostolski w Szensztacie, gdzie wzięła udział w pierwszym spotkaniu kobiet, rozpoczęła wtedy współpracę z Założycielem Dzieła Szensztackiego, ojcem J. Kentenichem. W 1926 r. wstąpiła do powstającego Szensztackiego Instytutu Sióstr Maryi. Ojciec Kentenich pozyskał w niej wartościową współpracowniczkę, która wszystkie swoje siły i zdolności bezinteresownie oddała młodej wspólnocie jako mistrzyni, a później jako przełożona prowincjalna i radna w Zarządzie Generalnym. Emilia Engel już jako młoda siostra ofiarowała Bogu swoje życie, prosząc, aby wspólnotawydałaświętych. Bóg potraktował poważnie jej ofiarę. W 1935 roku Siostra Emilia ciężko zachorowała na gruźlicę. Rozpoczął się długi etap choroby, związany z trudnymi operacjami i okresami całkowitej izolacji, a postępujący paraliż ograniczył bardzo Jej działalność.
Boleśniejsze jednak niż fizyczne, było cierpienie duchowe – lęk, utrudniający rozwój duchowej dojrzałości. Jednak z pomocą Założyciela Emilia dochodzi do dojrzałego poczucia własnej tożsamości i głębokiego poczucia bezpieczeństwa w Bogu. O. Kentenich ukazał jej obraz Miłosiernego Ojca, co pomogło jej uwolnić się od lęku. Z dziecka, na którego twarzy odbijał się lęk i wewnętrzne trudności, Emilia stała się całkowicie swobodnym, wolnym, radosnym człowiekiem. Wiara w to, że Bóg jest Dobrym Ojcem, jest łaskawy i pełen Miłości pozwoliła Emilii pokonać wszelkie trudności oraz odnaleźć swoje miejsce. Jej ograniczenia stały się bramą dla Bożej łaski.
Mimo ciężkiej choroby i silnych bólów, siostra Emilia promieniowała radością i dobrocią oraz niezachwiana wiarą. Zmarła w Koblencji/ Metternich 20 listopada 1955 roku w wieku 62 lat. Obecny tam kapłan stwierdził: „Byłoby dobrze, gdybyśmy wszyscy tak kiedyś umierali. Ona jest świętą”.
Proces beatyfikacyjny Siostry Emilii rozpoczął się w Trewirze 12 października 1999 roku. Już w lutym 2002 r. został zakończony etap diecezjalny procesu. Dnia 1 czerwca 2002 roku akta procesu zostały przekazane Kongregacji do Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. Obecnie 10 maja 2012 roku został ogłoszony dekret o heroiczności Jej cnót.
Jan Pozzobon - założyciel Ruchu Pielgrzymkowego
Pozzobon (1904-1985), kupiec i rolnik, ojciec siedmiorga dzieci, człowiek niezwykle pomysłowy i oddany Kościołowi. W swojej rodzinnej miejscowości w Santa Maria przez dwa lata pracował przy budowie domu rekolekcyjnego i sanktuarium szensztackiego. Tam też, w 1948 roku przy okazji wmurowania kamienia węgielnego poznał o. Józefa Kentenicha, założyciela Ruchu Szensztackiego. Wywarł on na Pozzobonie tak ogromne wrażenie, że ten wkrótce decyduje się wstąpić do powstającej wówczas pierwszej męskiej grupy szensztackiej. Z czasem przyjmuje też święcenia diakonatu, które umożliwią mu roznoszenie Eucharystii do chorych. Zanim jednak to nastąpi, Pozzobon w 1950 roku włącza się w inicjatywę szesztackich rodzin z Santa Maria, które zaproponowały, by z okazji Roku Świętego rozpocząć nawiedzenie domów przez obraz Matki Boskiej Trzykroć Przedziwnej. Zafascynowany owocami peregrynacji, licznymi nawróceniami i rozwiązaniem wielu problemów proponuje, by trwającą dwa miesiące wędrówkę sanktuarium kontynuować. W tym celu Pozzobon w 1952 roku składa obietnicę, że codziennie przez dwie godziny będzie do wyłącznej dyspozycji Matki Bożej. Z szensztackim wizerunkiem Maryi zaczyna odwiedzać rodziny, szpitale, szkoły, więzienia i parafie. Przez 35 lat przemierzył ponad 140 tys. km głosząc orędzie przymierza z Maryją, najlepszą wychowawczynią życia. Jego praca szybko przynosi owoce, a on sam zyskuje szacunek i uznanie ludzi. Jednen z księży powiedział nawet: „Kiedy już nic nie mogę osiągnąć, wtedy proszę Pana Pozzobona, by odwiedził daną osobę z Matką Pielgrzymującą. Po tych odwiedzinach ludzie zwykle są gotowi uporządkować swoje stosunki z Bogiem”.
Mario Hiriart
Chilijski sługa Boży Kościoła katolickiego, inżynier. Mario Hiriart urodził się 23 lipca 1931 roku w szpitalu del Salvador w czasie trwania strajku przeciwko rządom generała Carlosa Ibanez del Campo. Po jego urodzeniu wykryto dwa guzy, które lekarze zdiagnozowali jako mięśniaki. Przeszedł wiele różnych zabiegów chirurgicznych. W 1948 roku wstąpił na wydział inżynierii Uniwersytetu Katolickiego w Chile, a w 1954 roku rozpoczął pracę w korporacji rozwoju produkcji. W 1957 roku zrezygnował z pracy. W 1960 roku zaczął odczuwać objawy choroby; po badaniach zdiagnozowano u niego nowotwór mózgu. Zmarł 15 lipca 1964 w Milwaukee roku w opinii świętości. W 1994 roku rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny.