„A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.” (J 14, 26)

18 maja 2020 roku, Dzień Przymierza naszej Rodziny Szensztackiej, przeżywamy w dniu 100 rocznicy urodzin św. Jana Pawła II. Apostolski Szensztacki Związek Rodzin obiera dziś świętego papieża Polaka za swojego Patrona. Przez ostatnie 9 dni jednoczyliśmy się na modlitwie przygotowującej nas do tej chwili. Związkowi Rodzin gratulujemy tej decyzji i przyzywamy opieki obranego Patrona.

18 maja to kolejny 18 ty, kiedy utrudnione jest uczestnictwo fizyczne na Mszy św. w naszych sanktuariach. Nasze praktyki religijne w czasie pandemii otwierają nas jednak na nowe formy umacniania więzi z Bogiem, z Maryją i pomiędzy nami. Zastanawiamy się co dalej, jak długo jeszcze to potrwa? Kiedy będziemy mogli powrócić do swego rytmu, zwyczajów, tradycji? Śmiało i konkretnie stawiamy pytania: Jak będzie wyglądał ten nasz – mój świat? W szukaniu odpowiedzi warto przypomnieć słowa św. Jana Pawła II wypowiedziane do Rodziny Szensztackiej 20 września 1985 roku: Należy stworzyć takie struktury społeczne, które będą bardziej odpowiadały ludzkiej godności. Nie będzie to jednak możliwe bez głębokiej religijnej i moralnej odnowy. To historyczne wyzwanie skłania nas do zwiększenia wysiłków, ażeby człowiek – a poprzez niego kultura – chętnie przyjął całokształt tych międzyludzkich i religijnych więzi jakimi Bóg złączył go ze sobą, z ludzką rodziną i ze światem, aby co za tym idzie, postępował zgodnie ze swoim powołaniem i godnością dziecka Bożego, brata innych ludzi i pana stworzenia. W owym całokształcie więzów Założyciel wasz specjalny nacisk położył na doświadczenie więzi ojcowsko-synowskiej i na kultywowanie ducha więzi rodzinnych, są to bowiem uprzywilejowane środki przeżywania nauki objawionej: Bóg jest Ojcem, Bóg nie jest samotnością, lecz rodziną.

Rodzina nasza, razem z Maryją, wyczekuje na zesłanie Ducha Świętego. W tym oczekiwaniu otwarci jesteśmy na wezwanie do nowej ewangelizacji skierowane do każdego z nas osobiście i do całej Rodziny. Na tę drogę prowadzi nas słowo Św. Jana Pawła II: Z pewnością nakaz Jezusa: ‘Idźcie i głoście Ewangelię’ zawsze pozostaje tak samo ważny i przynaglający. Jednak sytuacja aktualna nie tylko świata, ale także różnych części Kościoła absolutnie wymaga, aby na słowo Chrystusa odpowiedzieć posłuszeństwem bardziej zdecydowanym i wielkodusznym. Każdy uczeń jest wezwany osobiście. Nikomu nie wolno się uchylać od osobistej odpowiedzi: ‘Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!’(1Kor 9,16)

 Setne urodziny papieża z Polski to okazja do pogłębienia jego nauczania tak bardzo aktualnego na ten czas. W tej materii jest jeszcze wiele do zrobienia. Warto przypomnieć jego słowo o jedności, komunii: Spojrzenie utkwione w tajemnicy Trójcy Świętej, która zamieszkuje w nas i której blask należy dostrzegać także w obliczach braci żyjących wokół nas. Duchowość komunii to także zdolność odczuwania więzi z bratem w wierze dzięki głębokiej jedności mistycznego Ciała, a zatem postrzegania go jako «kogoś bliskiego», co pozwala dzielić jego radości i cierpienia, odgadywać jego pragnienia i zaspokajać jego potrzeby, ofiarować mu prawdziwą i głęboką przyjaźń. Duchowość komunii to także zdolność dostrzegania w drugim człowieku przede wszystkim tego, co jest w nim pozytywne, a co należy przyjąć i cenić jako dar Boży: dar nie tylko dla brata, który bezpośrednio go otrzymał, ale także «dar dla mnie». Duchowość komunii to wreszcie umiejętność «czynienia miejsca» bratu, wzajemnego «noszenia brzemion» (por. Ga 6, 2) i odrzucania pokus egoizmu, które nieustannie nam zagrażają, rodząc rywalizację, bezwzględne dążenie do kariery, nieufność, zazdrość. Nasz Założyciel przykładem swojego życia oraz słowem umacnia w nas wezwanie: „Idźcie, by służyć Kościołowi”, jedności i komunii.

Zapraszam do aktywnego wyczekiwania zesłania Parakleta poprzez 9 kolejnych dni /od 22 do 30 maja/ na modlitwie i upraszaniu Bożego Ducha dla dzisiejszego człowieka, Kościoła i świata. Przewodnikiem tych dni będzie papież Franciszek. Jego postawa wyczula nas na słodką i pocieszającą radość ewangelizowania. W Evangelii gaudium tak pisze: „Chrześcijanie mają obowiązek głoszenia jej [Ewangelii], nie wykluczając nikogo, nie jak ktoś, kto narzuca nowy obowiązek, ale jak ktoś, kto dzieli się radością, ukazuje piękny horyzont, ofiaruje upragnioną ucztę. Kościół rozszerza się nie przez prozelityzm, ale «przez przyciąganie». Papież Franciszek powołuje się w swojej adhortacji na słowa papieża Pawła VI, który wskazując na przeszkody w ewangelizacji, mówi o braku zapału. Objawia się to w zmęczeniu i rozczarowaniu, w rutynie i braku zainteresowania, a przede wszystkim zaś w „braku radości i nadziei u wielu głosicieli Ewangelii”. Dlatego Paweł VI zachęca ewangelizatorów: Zachowajmy gorliwość ducha, pielęgnujmy słodką i pełną pociechy radość z ewangelizowania, nawet wtedy, kiedy trzeba zasiewać, płacząc. […] Oby świat współczesny, który szuka już to w drodze, już w nadziei, przyjmował Ewangelię nie od jej głosicieli zgnębionych lub pozbawionych nadziei, nie od niecierpliwych lub bojaźliwych, ale od sług Ewangelii, których życie jaśniałoby zapałem, od tych co pierwsi zaczerpnęli swą radość od Chrystusa i nie wahają się poświęcić życia, byle tylko głosić królestwo i zaszczepiać Kościół w sercu świata.

Nie zatrzymujmy się więc na narzekaniu, na żaleniu się, na krytyce lub na wyrzutach sumienia. Kierujmy się ku przyszłości i nie czyńmy się więźniami rzeczy negatywnych. Do tego inspiruje nas Piotr naszych czasów. Otwórzmy się w tym czasie na Ducha Św., Który dzięki swej nowości, odnowi nasze życie i nasze wspólnoty. Jezus Chrystus może również rozbić uciążliwe schematy, w których zamierzamy Go uwięzić, i zaskakuje nas swą nieustanną boską kreatywnością. Za każdym razem, gdy staramy się powrócić do źródeł i odzyskać pierwotną świeżość Ewangelii, pojawiają się nowe drogi, twórcze metody, inne formy wyrazu, bardziej wymowne znaki, słowa zawierające nowy sens dla dzisiejszego świata. W rzeczywistości każda autentyczna działalność ewangelizacyjna jest zawsze «nowa»” EG 128.

Maryjo ofiarujemy Ci naszą bezradność, którą uznajemy i jednocześnie naszą gotowość ofiarowania się i bycia dyspozycyjnym na szlakach nowej ewangelizacji. Tua res agitur, clarifica te! To jest Twoja misja, Twoje zadanie – wsław siebie i Swoje dzieło!

o. Arkadiusz Sosna

Maryjo,

wyczekująca pośród grona Apostołów,

uproś nam tchnienie Ducha Świętego,

przemiającego nas słabych ludzi

na mocne członki Kościoła – Mistycznego Ciała Chrystusa.

Otwórz nasze dusze na działanie

Ducha Świetego,

Ducha odnawiającego oblicze ziemi.

Duchu Świety, Ty jesteś duszą mojej duszy,

adoruję Cie w najgłębszej pokorze,

oświecaj mnie i wzmacniaj,

prowadz mnie, bądź moją pociechą.

Odsłoń mi Twoje zamiary wobec mnie,

o ile to odpowiada odwiecznym planom

Boga Ojca.

Daj mi rozpoznać, czego ode mnie żąda

odwieczna Miłość.

Daj mi poznać, co mam czynić.

Daj mi poznać, co mam wycierpieć.

Ukaż mi, jakie krzyże mam w cichości

i pokorze przyjąć i znosić cierpliwie.

O Duchu Święty, pozwól mi rozpoznać

wolę Twoją i wolę Ojca, gdyż całe moje

dalsze życie winno być trwałym,

nieustannym potwierdzeniem wszystkich

życzeń i pragnień najlepszego Ojca w niebie.

Amen.

o. J. Kentenich