PRZYMIERZE MIŁOŚCI W CZASACH KORONAWIRUSA
Drogie Siostry i Bracia w Przymierzu Miłości.
Przechodzimy poważny kryzys pandemii KORONAWIRUSA. Epicentrum znajduje się obecnie w Europie, choć dotyczy już całego świata, a wszystkie rządy i instytucje podjęły restrykcyjne działania w celu spowolnienia postępu epidemii. Najpierw we Włoszech, teraz także w Niemczech, wszystkie szkoły i uniwersytety zostały zamknięte. W kościołach zawieszone zostały odprawiane msze święte oraz wszelkie spotkania i działania. To poważna sytuacja, nie tyle z powodu powagi wirusa – który dotyka głównie tych, którzy są już chorzy lub słabi z powodu wieku, ale nie jest tak poważny u innych, jeśli zostanie wykryty na czas – ale z powodu przyspieszonego rozprzestrzeniania się wirusa, który może doprowadzić do załamania się systemu opieki zdrowotnej, który nie jest przygotowany na tak masowe i szybkie zjawisko.
Doświadczamy tego w okresie Wielkiego Postu, w czasie nawrócenia poprzez modlitwę, pokutę, dobrowolną ofiarę w postaci postu, wyrzeczenia i jałmużny. Wielki Post, okres pokuty jest przede wszystkim czasem modlitwy, czasem Boga.
Drodzy bracia i siostry proponuję, abyśmy przyjęli ten czas jako duchowe wyzwanie w naszym życiu przymierza:
Modlitwę za siebie nawzajem i za świat
-
Wiele działań zostało zawieszonych. Wykorzystajmy to do intensywniejszej modlitwy i do pielęgnowania naszego życia wewnętrznego. Bóg wykorzystuje wszystko i nawet najtrudniejsze rzeczywistości dla naszego własnego dobra i dla dobra wszystkich. O. Kentenich odważnie zinterpretował wojnę jako wielkie rekolekcje, które Bóg prowadził w Europie. Czyż w tej kryzysowej sytuacji, spowodowanej pandemią Covit-19, nie widzimy również Bożego zaproszenia do wielkich rekolekcji w czasie pokuty? Wzrastając w ofiarowaniu siebie, w spokojnej i odpowiedzialnej ufności w plany Opatrzności Bożej – mamy teraz możliwość dobrego wykorzystania czasu, kiedy nie możemy prowadzić zewnętrznych działań. Kościół zaprasza do nabożeństw przez internet i zaprasza nas do pogłębienia naszego ducha poprzez codzienne czytanie tekstów biblijnych, medytację, różaniec. Sam Papież i wielu biskupów przygotowało różne modlitwy na ten czasy. Z Prasanktuarium w Szensztat możemy codzienne online uczestniczyć w mszach świętych w różnych językach (www.urheiligtum.de). Motto z wielu krajów: „Zostań w domu”- to wyzwanie, by pielęgnować życie rodzinne w sposób silniejszy i bardziej twórczy, wspierać dialog, dbać o naszych bliskich, bawić się z dziećmi, rozmawiać telefonicznie z przyjaciółmi, ale także ożywiać Sanktuarium Domowe. Kościoły powinny pozostać otwarte w ciągu dnia dla wszystkich, którzy się modlą. Wykorzystajmy ten czas narzuconego postu eucharystycznego na modlitwę przed Panem Eucharystycznym w tabernakulum naszych kościołów.
Czas solidarności i kontaktów
-
Jest to także czas solidarności z tymi, którzy są nam bliscy i z tymi, którzy są daleko, zwłaszcza z tymi, którzy w taki czy inny sposób są bardziej bezpośrednio dotknięci wirusem; z tymi, którzy się zarazili, z wieloma osobami, które stale służą jako lekarze, pielęgniarki i wolontariusze. Nie przestawajmy się za nich modlić. Nawet gdy jesteśmy zamknięci w domu, nic nie stoi na przeszkodzie, aby się modlić, praktykować uczynki miłości i poświęcać się. Mamy na to więcej możliwości niż kiedykolwiek wcześniej! Pamiętajmy, że nie ma większego „czynu apostolskiego” niż wniesienie naszego wkładu do skarbca łask. Wiemy, że Matka Boża pomnoży te wkłady z Sanktuarium (Prasanktuarium, sanktuariów filialnych, sanktuariów domowych) i przekaże je w formie łask wszystkim, którzy ich potrzebują. Chociaż musimy zachować fizyczny dystans, jesteśmy wezwani do większej wewnętrznej bliskości i solidarności. I oczywiście, gdy potrzebna jest nasza bezpośrednia pomoc chorym i bezpośrednio dotkniętym, na przykład w służbie zdrowia lub jako kapłani, powinniśmy być w pełni dyspozycyjni i pomagać zgodnie z naszymi możliwościami.
„Z troską, ale bez lęku” (o. J. K.)
-
Musimy poważnie i odpowiedzialnie traktować środki, o których decyduje każdy rząd i każdy kościół lokalny; bez dramatyzowania, ale z dużą powagą i odpowiedzialnością. Ojciec Kentenich uczył nas wiele razy: „Troszczcie się, ale nie lękajcie!” Zaufanie musi iść w parze z inteligencją i mądrością. Lepiej, żebyśmy później mogli powiedzieć: „Może to było trochę przesadzone!”, a nie żebyśmy tego żałowali: „Gdybyśmy wiedzieli! Dzisiaj wiemy: Podejmijmy środki bezpieczeństwa i ostrożności. Możemy pomóc wielu osobom poważnie traktując te środki i zapobiec dalszemu zarażeniu, a jednocześnie możemy towarzyszyć wielu osobom i pomóc im zachować spokój i ciszę. To jest nasz apostolat w tym czasie.
